Mavi Sürgünler-Sedat Ulugana

 Şiretê digote vê Mihbetê
Were em herin pêşîya vê dewletê
Bila bavême bidin
Xatirê me hirmetê...

Yıl 1934, aylardan Aralık… Süphan Dağı’nın külahı bembeyaz. Van Gölü’nün yarısı buz tutmuş. Sahildeki Akçıra Köyü’nden Şükrü Erol’un kızları Şöhret ile Muhbet, eşi Nazê birkaç jandarma eşliğinde o buzlar üzerinden Erciş’e götürülür. Onları orada 10 kadar aile daha beklemektedir. Yolculuk 3 ay sürer. Son durakları Isparta olur. Bu günü asla unutmayan Şöhret Erol hala yaşıyor. Cumhuriyetin ilk kuşak Kürt sürgünlerinden olan Erol, şimdilerde Ege Denizi sahilinde yer alan Akbük adlı küçük bir tatil beldesinin Kürt ninesi olarak tanınıyor. Akbük’ün Kürt ninesi, hala Türkçe konuşmuyor.

Qarqotên kun ên serê Kurdan û Komkujiya Zîlanê

Ji mehan Nîsan e... Rûbarê Zîlanê bi hemû coşa xwe ve diherike, wesayit li ber stranên Zelal Gokçeyê ji hevraziyê dadikeve jêr. Li jora evraziyê, ji zarokan di destê Mazlûm de qarqûtek ê serê mirovan heye û derdikeve jor. Em radiwestin û qarqûta di destê Mazlûm de digrin. Em diavêjin wesayitê de û êvarê vedigerin lojmanên xwe yên li gund. Ez û mamoste Ozcan bi saetan li serê qarqotê ku me li ser maseyê xwe daniye dinêrin û cigare dikişînin. Dibe sibe, Mazlûm dibêje; “Mamosteyê min, li wir gelek qarqot hene.”

Tepesi delik Kürt kafatası ve Zilan Katliamı

Aylardan Nisan… Zilan Deresi bütün coşkusuyla akıyor, araba yokuşaşağı Zelal Gökçe’nin şarkıları eşliğinde iniyor. Çocuklardan Mazlum aşağı vadiden elinde bir insan kafatasıyla yokuş yukarı çıkıyor. Duruyoruz, Mazlum’un elindeki kafatasını alıyoruz. Arabaya bırakıyoruz. Akşam köydeki lojmanına dönüyoruz, Özcan hocayla saatlerce, masaya bıraktığımız kafatasına bakıp sigara içiyoruz. Sabah oluyor derse giriyoruz, Mazlum anlatıyor, “Öğretmenim orada daha onlarca kafatası var” diyor.